Voorwoord 

Tot op de dag van vandaag bestaat er nog geen scholing over ‘hoe word ik de ouder van een kind?’ Er is tot op vandaag nog geen wettekst voor geschreven door de heren van Brussel. Ook mijn ouders zouden de ouder van een kind worden. Deze twee. Zo noem ik ze. Mijn ouders hadden zo’n scholing goed kunnen gebruiken. Mijn opvoeding was namelijk niet bepaald een sprookje. Toch is dit juist de reden dat ik dit boek heb geschreven. Door middel van mijn verhaal wil ik meer aandacht vragen voor de mogelijke fouten die ouders tijdens de opvoeding kunnen maken. 

Daarnaast wil ik ouders op het hart drukken om goed na te denken over het krijgen van kinderen. Nu krijgt men ze in verschillende huwelijken of samengestelde gezinnen. Samengestelde gezinnen en pluspapa’s en -mama’s’ zijn de nieuwste trend in de twintigste eeuw. Toch is het belangrijk om jezelf af te vragen of je wel in staat bent om voor een kind te zorgen en of je voldoende financiële middelen hebt. Een kind is er namelijk niet voor maar één dag, maar voor de rest van je leven. Ik had het in ieder geval fijn gevonden als mijn ouders hier beter over hadden nagedacht. 

Om Het Sprookje Van Mijn Ouders te kunnen schrijven en opbouwen, heb ik officiële documenten afgehaald op het gemeentehuis te Sint-Truiden. Het is dus niet zomaar een verzonnen verhaaltje, maar de rauwe werkelijkheid. Ik begon, niet wetende dat ik er vier jaar aan zou werken, te schrijven aan mijn boek. Het boek is ingedeeld in hoofdstukken en jaartallen aan de hand van woonplaatsen en gebeurtenissen. Mijn leeftijd wordt bij een aantal hoofdstukken vermeld. Aan de hand van oud zeer en herinneringen kon ik alles in een structuur leggen en het van me afschrijven, maar niet zonder slag of stoot. Meerdere malen moest ik opnieuw beginnen, vechtend tegen mijn tranen door emoties als haat, liefde, dankbaarheid, spijt, verlegenheid, verdriet en gemis. Ik hoop dat ik met mijn verhaal veel mensen kan aanzetten tot nadenken. En vooral kan laten zien hoe het als ouder níét moet.